ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
وجه مِی می خواهم و مطرب که می گوید رسید
وجه مِی می خواهم و مطرب که می گوید رسید
شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه ام
بار عشق و مفلسی صعبست می باید کشید
قحط جودست آبروی خود نمی باید فروخت
باده و گل از بهای خرقه می باید خرید
با لبی و صد هزاران خنده آمد گل به باغ
از کریمی گوییا در گوشه ای بویی شنید
گوییا خواهد گشود از دولتم کاری که دوش
من همی کردم دعا و صبح آمین می دمید
دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک
جامه ای در نیکنامی نیز می باید درید
این لطایف کز لب لعل تو من گفتم که گفت
وین تطاول کز سر زلف تو من دیدم که دید
عدل سلطان گر نپرسد حال مظلومان عشق
گوشه گیران را ز آسایش طمع باید برید
تیر عاشق کش ندانم بر دل حافظ که زد
این قدر دانم که از شعر ترش خون می چکید
«حافظ»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر