زیاد پیش می آید که در رفتار کسی تناقضی ببینم. تناقضی از نوع عدم همخوانی حرفهای مختلف یا عدم همخوانی حرف و عمل یا از نوع... غریب نیست. اصلاً، طبیعی است، که انسان موجودی است احساسی و مهمتر از آن موجودی است که تغییر می کند.
گاه، در کوتاه مدت، در رفتار یک نفر تناقض هایی را می بینم که مرتب تکرار می شوند. مثلاً از فردی که ادعا به داشتن اعتقادی خاص یا ویژگی شخصیتی خاصی دارد، عملی سر می زند که متناقض با آن ادعا به نظر می رسد.
به فکر فرو می روم! به گمانم سه وضعیت کلی محتمل است:
1) دیدگاه خوش بینانه. آن شخص بر آنچه که می گوید و انجام می دهد واقف است، و وقوف او نسبت به من بیشتر است. احتمالاً او چیزهایی می داند یا می بیند که من نه!
2) دیدگاه بدبینانه. او فاقد ثبات شخصیت است!
3) دیدگاه پارانوئیدی: او نقش بازی می کند!
زمان حقیقت را نشان خواهد داد.
تجربه ثابت کرده است که هر سه دیدگاه بالا می توانند درست باشند.
در این میان احتمال درستی دیدگاه سوم توجهم را جلب می کند. کسی که خوب نقش بازی کند، یا بازیگر خیلی خوبی است یا نقشی که بازی می کند، با شخصیتش همخوانی دارد. معمولاً افراد سعی دارند خود را بهتر از آنچه هستند نشان دهند، پس معمولاً نقش هایی هم که بازی می شوند، نقش شخصی بهتر هستند، شخصی موفق تر، قوی تر، مهربان تر و... نقش هایی بازی می شوند که به موفقیت و محبوبیت بیشتر منجر شوند. (همه تجربیات من از این نوع بوده اند، هیچکس را ندیده ام که نقش شخصی دون مایه را بازی کند!)
وقتی به کارهای بازیگران مختلف نگاه می کنم، می بینم که معمولاً آنها در هر نقشی که بازی کنند، مثبت یا منفی، مشترکاتی را حفظ می کنند که به نظر من بخشی از خود واقعی آنهاست.
از این نتیجه می گیرم که شارلاتان هایی که به هر دلیلی برای دیگران نقش بازی می کنند، نقش شخصی بهتر را بازی می کنند، ذراتی از خوبی و مهمتر از آن تمایلی به خوب بودن در خود دارند، ولی...
بماند...
گاه، در کوتاه مدت، در رفتار یک نفر تناقض هایی را می بینم که مرتب تکرار می شوند. مثلاً از فردی که ادعا به داشتن اعتقادی خاص یا ویژگی شخصیتی خاصی دارد، عملی سر می زند که متناقض با آن ادعا به نظر می رسد.
به فکر فرو می روم! به گمانم سه وضعیت کلی محتمل است:
1) دیدگاه خوش بینانه. آن شخص بر آنچه که می گوید و انجام می دهد واقف است، و وقوف او نسبت به من بیشتر است. احتمالاً او چیزهایی می داند یا می بیند که من نه!
2) دیدگاه بدبینانه. او فاقد ثبات شخصیت است!
3) دیدگاه پارانوئیدی: او نقش بازی می کند!
زمان حقیقت را نشان خواهد داد.
تجربه ثابت کرده است که هر سه دیدگاه بالا می توانند درست باشند.
در این میان احتمال درستی دیدگاه سوم توجهم را جلب می کند. کسی که خوب نقش بازی کند، یا بازیگر خیلی خوبی است یا نقشی که بازی می کند، با شخصیتش همخوانی دارد. معمولاً افراد سعی دارند خود را بهتر از آنچه هستند نشان دهند، پس معمولاً نقش هایی هم که بازی می شوند، نقش شخصی بهتر هستند، شخصی موفق تر، قوی تر، مهربان تر و... نقش هایی بازی می شوند که به موفقیت و محبوبیت بیشتر منجر شوند. (همه تجربیات من از این نوع بوده اند، هیچکس را ندیده ام که نقش شخصی دون مایه را بازی کند!)
وقتی به کارهای بازیگران مختلف نگاه می کنم، می بینم که معمولاً آنها در هر نقشی که بازی کنند، مثبت یا منفی، مشترکاتی را حفظ می کنند که به نظر من بخشی از خود واقعی آنهاست.
از این نتیجه می گیرم که شارلاتان هایی که به هر دلیلی برای دیگران نقش بازی می کنند، نقش شخصی بهتر را بازی می کنند، ذراتی از خوبی و مهمتر از آن تمایلی به خوب بودن در خود دارند، ولی...
بماند...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر